Afgańska wioska walczy o rekonstrukcję i nadzieję po ataku bombowym

Afgańska wioska walczy o rekonstrukcję i nadzieję po ataku bombowym

Achin-Distrikt, Nangarhar, Afghanistan - W 2017 r. Armia amerykańska w dystrykcie Achin w Nangarhar w Afganistanie, największa bomba nieuklearna, znana jako „matka wszystkich bomb” (Moab). To niszczycielskie działanie skierowane do kompleksu tunelowego ISIS i doprowadziło do dramatycznej utraty ludzkiego życia, z co najmniej 94 członkami ISIS, w tym czterema przywódcami. Na początku liczba zmarłych oszacowano na 36, ​​co ilustruje efekty i zakres ataku [ poczta ].

Al Jazeera poinformował, że atak bombowy spowodował nie tylko straty ludzkie, ale także pozostawił destrukcyjny wpływ na ludność cywilną i infrastrukturę wioski. Podczas wizyty w wiosce dziennikarze znaleźli liczne zniszczone domy i rosnący problem związany ze zdrowiem wśród ocalałych [ al jazera ].

].

Brak odpowiedzialności i uporczywych uszkodzeń

Raport pokazuje również, że pomimo ogromnych szkód spowodowanych przez atak ani rząd USA, ani władze afgańskie nie biorą odpowiedzialności za konsekwencje ataku. Ten brak odpowiedzialności doprowadził do głębokiej frustracji wśród dotkniętych wieśniaków, które muszą nadal walczyć ze zdrowotnymi i ekonomicznymi konsekwencjami ataku.

W związku z upadłymi ofiarami zgłoszono również zniszczenie w Shadal Bazar, gdzie mieszkańcy, w tym dzieci, zbadali niszczycielskie szkody. Prezydent USA Donald Trump opisał atak jako „bardzo, bardzo udaną misję”, podczas gdy były prezydent Hamid Karzai wyraził swoją krytykę zachowania ataku i postrzegał to jako „zdradę” Afganistanu [ bpb ].

Jednocześnie sytuacja humanitarna pozostaje niepewna w Afganistanie. Ponad 50% populacji żyje poniżej granicy z ubóstwem, a 69% Afgańczyków nie może zarabiać na życie. Okoliczności te zostały dodatkowo zaostrzone przez klęski żywiołowe i upadek zwrotów z zagranicy [ bpb ]. Podsumowując, można powiedzieć, że głębokie blizny, które pozostały bombardowanie w 2017 r. W społeczeństwie afgańskim, podczas gdy kraj jest w stanie niepewności, zarówno w odniesieniu do jego potrzeb humanitarnych, jak i w odniesieniu do wewnętrznej stabilności politycznej.