Το άγαλμα των γυναικών άνεσης στο Μοαμπίτ πρέπει να φύγει: το δικαστήριο παίρνει την τελική απόφαση!

Το άγαλμα των γυναικών άνεσης στο Μοαμπίτ πρέπει να φύγει: το δικαστήριο παίρνει την τελική απόφαση!

Κάτι συμβαίνει ξανά στο πολιτικό μέτωπο στο Βερολίνο-Μοαμπίτ: Το αμφιλεγόμενο άγαλμα των «γυναικών παρηγοριάς», το οποίο τιμά τις περίπου 200.000 γυναίκες που έπεσαν θύματα καταναγκαστικής πορνείας από τον ιαπωνικό στρατό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πρέπει να μεταφερθεί. Ο Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο Βερολίνου-Βρανδεμβούργου έχει απορρίψει μια καταγγελία από την Ένωση Κορέας σε πρόσφατη απόφαση. Η απόφαση αυτή ακολουθεί προηγούμενη απόρριψη από το διοικητικό δικαστήριο, το οποίο επέτρεψε στο άγαλμα να παραμείνει στη θέση του μέχρι τις 28 Σεπτεμβρίου 2025, αλλά απέκλεισε περαιτέρω ανοχή.

Το άγαλμα, το οποίο τοποθετήθηκε το 2020 με την έγκριση του περιφερειακού γραφείου, αρχικά έπρεπε να παραμείνει για ένα χρόνο, αλλά δόθηκε παράταση. Η διαμάχη για το άγαλμα κρατάει αρκετά χρόνια και έχει επανειλημμένα συνοδεύεται από νέες αντιπαραθέσεις. Ο δήμαρχος της περιοχής ανακοίνωσε τώρα σχέδια για την ανέγερση του χάλκινου αγάλματος στην οδό Unionstraße 8, όπου μπορεί να χρησιμοποιηθεί μια δημόσια προσβάσιμη περιοχή που ανήκει στον συνεταιρισμό ενοικιαστών Unionplatz Tiergarten εφημερίδα του Βερολίνου αναφέρθηκε.

Ένα μνημείο με ιστορία

Το άγαλμα «Comfort Women» είναι αντίγραφο ενός γλυπτού από τη Σεούλ και συμβολίζει τον αγώνα κατά της σεξουαλικής βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Το πρωτότυπο βρίσκεται μπροστά από την ιαπωνική πρεσβεία στην πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας. Το άγαλμα σχεδιάστηκε από τους καλλιτέχνες Kim Eun-sung και Kim Seo-kyung και είναι το πρώτο του είδους του σε δημόσιο χώρο στη Γερμανία. Εκτός από τις τραγικές μεμονωμένες τύχες, το άγαλμα τοποθετείται επίσης στο πλαίσιο περίπου 250 πληγέντων γυναικών από την περιοχή Ασίας-Ειρηνικού που εξακολουθούν να ζητούν συγγνώμη και αποζημίωση μέχρι σήμερα.

Η πρώην γυναίκα άνεσης Kim Hak-Soon έσπασε τη σιωπή για τη μοίρα της για πρώτη φορά το 1991, γεγονός που οδήγησε σε αυξημένη κοινωνική και πολιτική συζήτηση για το ζήτημα των σεξουαλικών εγκλημάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου. Οι κριτικοί κατηγορούν το άγαλμα ότι είναι καθαρά συμβολικό και δεν βασίζεται σε συνολική ανάλυση. Ωστόσο, παραμένει ένα σημαντικό μέρος της μνήμης αυτής της σκοτεινής εποχής στην ιστορία και ένα μνημείο για τα θύματα.

Πολιτική αυτοαμφιβολία και επιχειρήματα

Η απόφαση για την αφαίρεση του αγάλματος βασίζεται επίσης σε νομικό πλαίσιο που ορίζει μέγιστη περίοδο εγκατάστασης δύο ετών για έργα τέχνης σε δημόσιους χώρους. Αυτό αποσκοπεί στη διασφάλιση της δημιουργίας επαρκούς χώρου για άλλους καλλιτέχνες σε δημόσιους χώρους. Η περιφέρεια παραπονέθηκε επίσης ότι το άγαλμα τοποθετήθηκε χωρίς διαγωνιστική διαδικασία. Ο κανονισμός αυτός επηρεάζει και άλλους καλλιτέχνες της περιοχής και η ίση μεταχείριση των έργων τέχνης παίζει καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις, όπως διαπίστωσε το διοικητικό δικαστήριο.

Η ιαπωνική κυβέρνηση άσκησε επίσης πίεση στη γερμανική πλευρά, η οποία στο παρελθόν οδήγησε στην ανάκληση της έγκρισης τον Οκτώβριο του 2020 με την αιτιολογία ότι το άγαλμα προωθούσε το μίσος. Παρόλα αυτά, οι διαδηλώσεις για τη διατήρηση του αγάλματος συνέχισαν να γίνονται και το περιφερειακό συμβούλιο τάχθηκε επίσης υπέρ της μόνιμης διατήρησής του. Ωστόσο, η διαταγή απομάκρυνσης μπορεί να μην είναι ακόμη οριστική: είναι νοητή η ένσταση κατά της απόφασης του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου.

Η μετακίνηση του αγάλματος δεν αντιπροσωπεύει μόνο μια αλλαγή στον αστικό χώρο, αλλά και για τις συνεχιζόμενες συζητήσεις σχετικά με την κουλτούρα της μνήμης, τα δικαιώματα των θυμάτων και τον ρόλο της τέχνης στον δημόσιο χώρο. Θα είναι συναρπαστικό να δούμε πώς θα εξελιχθεί περαιτέρω η κατάσταση.