ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΣΤΗΝ Γερμανία: Δικαιοσύνη ή Κρύψτε το παιχνίδι;

ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ ΣΤΗΝ Γερμανία: Δικαιοσύνη ή Κρύψτε το παιχνίδι;

Berlin, Deutschland - Το ερώτημα εάν η Γερμανία είναι ένα ασφαλές λιμάνι για εγκληματίες πολέμου αφορά όχι μόνο τους δικηγόρους, αλλά και την ενδιαφερόμενη κοινωνία. Στη νέα σειρά "Amnestie Germany" στο WDR 5, μετριοπαθής από τον Azadê Peşmen, αυτό το εκρηκτικό θέμα είναι εμβαθυνόμενο. Η σειρά πέντε μέτρων φωτίζει περιπτώσεις εγκληματιών πολέμου που ζουν στη Γερμανία παρά τις φρικαλεότητες τους και έτσι θέτουν το ζήτημα του πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η επιδίωξη της δικαιοσύνης. Ειδικά η αντιμετώπιση του συνταγματάρχη Anwar Raslan, πρώην μυστική υπηρεσία από τη Συρία, δίνει μια εκφοβιστική εικόνα για το τι φαίνεται δυνατό στη Γερμανία. Ένας πρόσφυγας τον αναγνώρισε στο Βερολίνο και τον αντιμετώπισε με τα εγκλήματά του, τα οποία υποβλήθηκαν στη δίκη Koblenz. Το ζήτημα της δικαιοσύνης για τα θύματα επανειλημμένα επανέρχεται. [WDR] αναφέρει, όπως ο Luis Kyburg, ένας στρατιωτικός διοικητής της Αργεντινής, έζησε στο Βερολίνο ανενόχλητο, αν και επιδιώκεται κατά της ανθρωπότητας για εγκλήματα. Γιατί δεν παραδίδεται στην Αργεντινή;

Μια από τις πιο συνηθισμένες δικαιολογίες για την αδράνεια είναι η ελαττωματική λειτουργία των διεθνών νόμων. Το Bundestag αναγνώρισε το Holodomor, μια γενοκτονία που κοστίζει έως και επτά εκατομμύρια Ουκρανοί στη δεκαετία του 1930 ως "δολοφονία μέσω πείνας". Αυτό στέλνει ένα ισχυρό πολιτικό σημάδι, αλλά συνδέεται με το γεγονός ότι η επεξεργασία αυτής της μαζικής εξουσίας μπορεί να διαρκέσει δεκαετίες. Το [Deutschlandfunk] υπογραμμίζει ότι ο νομικός ορισμός της γενοκτονίας, ο οποίος χαρακτηρίστηκε από τον Raphael Lemkin το 1944 και καταγράφηκε στη σύμβαση γενοκτονίας του ΟΗΕ του 1948, είναι τόσο νομικής όσο και πολιτικής σημασίας. Αυτή η σύμβαση αποτελεί αντίδραση στις φρικαλεότητες των εθνικών σοσιαλιστών και αποκλείει την ασυλία για τους αρχηγούς του κράτους, η οποία έχει κεντρική σημασία για τη δίωξη εγκληματιών πολέμου στη Γερμανία.

Γενοκτονία και δικαιοσύνη

Αλλά τι ορίζει πραγματικά μια γενοκτονία; Σύμφωνα με τη σύμβαση γενοκτονίας των Ηνωμένων Εθνών, είναι οι δολοφονίες, η προσθήκη σοβαρών δεινών ή οι στοχευμένες συνθήκες διαβίωσης που αποσκοπούν στην καταστροφή μιας ομάδας. [Σύμβαση για το Völkermurmord] μιλάει σε αυτό το πλαίσιο ενεργειών που δεσμεύονται σε εθνικές, εθνοτικές, φυλετικές ή θρησκευτικές ομάδες. Αυτός ο ορισμός εξασφαλίζει ότι η πρόθεση να καταστραφεί θεωρείται ήδη γενοκτονία, ανεξάρτητα από το πόσα μέλη σκοτώθηκαν πραγματικά.

αποκαλύπτει επίσης την ματιά στο παρελθόν ότι η επιδίωξη της δικαιοσύνης συχνά σταματάει. Στο τελευταίο επεισόδιο του "Amnestie Germany", συζητείται η επίθεση Sivas του 1993, στην οποία οι ισλαμιστές βρήκαν ένα ξενοδοχείο στο οποίο έμειναν οι συμμετέχοντες στο φεστιβάλ Alevi. Μερικοί από τους δράστες εξακολουθούν να ζουν στη Γερμανία δεκαετίες αργότερα. Γιατί η αρχή του κόσμου δεν ισχύει εδώ; Αυτές οι ερωτήσεις μετακινούνται σε ολόκληρη τη σειρά και δείχνουν ότι είναι πολύ περισσότερο από νομικές αποδόσεις. Τελικά, είναι ένα κοινωνικό καθήκον να επεξεργαστούμε τόσο το παρελθόν όσο και να απαντήσουμε στα μαλακά ερωτήματα της ανθρωπότητας.

Η ζωή με τέτοιες ανεπίλυτες ερωτήσεις όχι μόνο απαιτεί νομική επεξεργασία, αλλά και κοινωνική επανεξέταση. Λόγω του ιστορικού φορτίου, η πορεία προς τη δικαιοσύνη μπορεί να είναι πετρώδα, αλλά αναπόφευκτα οδηγεί στην εκπαίδευση και τα κρίσιμα επιχειρήματα. Ας εκπλαγούμε ποιες εξελίξεις θα διαμορφώσουν τόσο το νομικό πλαίσιο όσο και την κοινωνική μας ευαισθητοποίηση τους επόμενους μήνες.