PKK Διεύθυνση στο Ιράκ: Ένα βήμα για την ειρήνη ή την ψευδαίσθηση;

PKK Διεύθυνση στο Ιράκ: Ένα βήμα για την ειρήνη ή την ψευδαίσθηση;

Nordirak, Irak - Η σύγκρουση επί των Κούρδων στην Τουρκία παραμένει ένα κεντρικό θέμα στη διεθνή πολιτική. Ο πολιτικός επιστήμονας και ο αντιπρόεδρος της Αριστεράς, ο Van Aken, σχολίασε πρόσφατα το Deutschlandfunk στο κουρδικό κίνημα και τη σημαντική ανάγκη του για διεθνή αναγνώριση ως ειρήνη. Είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ότι βρίσκεται σήμερα στο βόρειο Ιράκ και συμμετέχει σε τελετή ότι ο μαχητής του PKK (Κουρδιστάν του Εργατικού Κούρτου) θέλει να παραδώσει τα όπλα τους μετά την ανακοίνωση του οργανισμού και του τέλους του ένοπλου αγώνα πριν από δύο μήνες. Παρά τα σημαντικά αυτά βήματα, ωστόσο, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ακολουθεί την ταξινόμηση του PKK ως τρομοκρατική οργάνωση. Σύμφωνα με την τρέχουσα έκθεση συνταγματικής προστασίας, το PKK θεωρείται ο μεγαλύτερος οργανισμός στον τομέα του ξένου εξτρεμισμού στη Γερμανία με περίπου 15.000 οπαδούς.

Αλλά τι είναι στην πραγματικότητα πίσω από τη σύγκρουση; Το PKK αγωνίζεται για την αυτονομία περίπου 12 εκατομμυρίων Κούρδων στην Τουρκία από το 1984. Περισσότεροι από 45.000 άνθρωποι έχουν πεθάνει από τότε και εκατομμύρια έχουν εκδιωχθεί. Η σύγκρουση έχει βαθιές ρίζες και επανειλημμένα αναζωπυρώθηκε από διεθνείς εξελίξεις όπως ο πόλεμος στο Ιράκ και η πρόοδος του ISIS. Οι Κούρδοι αντιπροσωπεύουν τη μεγαλύτερη εθνοτική μειονότητα στη χώρα και ζουν στην περιοχή εδώ και αιώνες χωρίς να αντιμετωπίζονται ποτέ διεξοδικά ή αυτόνομα. Ειδικά μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Κούρδοι έλαβαν προσωρινά δικαίωμα αυτοδιάθεσης, η οποία καταργήθηκε το 1923 από τη σύμβαση από τη Λωζάνη.

Ο ρόλος του PKK

Η ίδρυση του PKK το 1978 από τον Abdullah Öcalan σηματοδότησε ένα σημείο καμπής στον κουρδικό αγώνα. Ο οργανισμός ακολούθησε αρχικά το στόχο της οικοδόμησης του δικού του κουρδικού κράτους. Ωστόσο, το PKK εγκατέλειψε αυτό το στόχο ήδη από το 1993 και έχει πρωτίσσει για την πολιτιστική αυτονομία. Επί του παρόντος, ο Öcalan, ο οποίος βρίσκεται υπό κράτηση στην Τουρκία από το 1999, απαιτεί πολιτική λύση στη σύγκρουση και ελεύθερη έκπτωση των μαχητών της PKK από την Τουρκία.

Η παγκόσμια και η εθνική πίεση στο PKK έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια. Η διεθνής υποστήριξη των κουρδικών δυνάμεων στο Ιράκ και η Συρία ενίσχυσε το ρόλο τους ως παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή. Ταυτόχρονα, η σύγκρουση στην Τουρκία χαρακτηρίζεται από την εθνική πόλωση και τον εθνικισμό, την οποία η κατάσταση είναι πολύπλοκη. Για πολλούς Κούρδους, το PKK έγινε μια πολιτική δύναμη, η οποία έχει επίσης γίνει σημαντική σε περιφερειακό επίπεδο. Παραμένει να δούμε αν μια πραγματική ειρηνευτική διαδικασία - ενδεχομένως υποστηριζόμενη από τους διεθνείς ηθοποιούς και την πίεση τους στην τουρκική κυβέρνηση - είναι στην πραγματικότητα εφικτή.

Πού πηγαίνει το ταξίδι;

Η μελλοντική ανάπτυξη εξαρτάται προφανώς από την προθυμία της τουρκικής κυβέρνησης να αναγνωρίσει τις προσπάθειες αυτονομίας των Κούρδων. Μέχρι στιγμής, τόσο το AKP όσο και τα κόμματα της αντιπολίτευσης απορρίπτουν τέτοιες αξιώσεις αυτονομίας και θεωρούν ότι είναι απειλή για την εθνική ενότητα. Μια βιώσιμη λύση θα ήταν δυνατή μόνο εάν το PKK περιλαμβάνεται στον πίνακα διαπραγματεύσεων.

Η αύξηση των στρατιωτικών δραστηριοτήτων και η ρητορική του παρελθόντος εξασφαλίζουν μικρή αισιοδοξία. Το PKK έχει ήδη αξιοποιήσει τις ειρηνευτικές διαδικασίες στο παρελθόν, οι οποίες, ωστόσο, απέτυχαν μετά από στρατιωτικές επιθέσεις και πολιτική καταστολή επέστρεψε στην ημερήσια διάταξη. Μια ισχυρή βούληση να αφοπλίσει και να βρει ένα κοινό μονοπάτι φαίνεται πιο απαραίτητο από ποτέ - για την ειρήνη και ένα μέλλον στο οποίο τελικά ακούγονται οι Κούρδοι.

Το ερώτημα παραμένει αν θα παρακολουθήσουμε μια στροφή στο εγγύς μέλλον, η οποία αναγνωρίζει τόσο τα δικαιώματα των Κούρδων στην Τουρκία και μπορεί να προσφέρει μια ειρηνική λύση για τις δεκαετίες συγκρούσεων. Ο χρόνος θα δείξει εάν η σημερινή πολιτική αναταραχή προσφέρει μια ευκαιρία ή αν τα παλιά πρότυπα έχουν και πάλι μέσω της πολιτικής σκηνής.