PKK gebaren in Irak: een stap tot vrede of illusie?

PKK gebaren in Irak: een stap tot vrede of illusie?

Nordirak, Irak - Het conflict over Koerden in Turkije blijft een centraal onderwerp in de internationale politiek. De politieke wetenschapper en vice -president van links, Van Aken, heeft onlangs commentaar gegeven op Deutschlandfunk over de Koerdische beweging en de belangrijke behoefte aan internationale erkenning als Peace Force. Het is vooral opmerkelijk dat hij momenteel in Noord -Irak is en deelneemt aan een ceremonie dat de jager van de PKK (Koerdistan van Workers 'Party) hun wapens wil overhandigen nadat de organisatie zijn zelfresolutie en het einde van het gewapende gevecht twee maanden geleden wil hebben. Ondanks deze belangrijke stappen houdt de federale overheid zich echter aan de classificatie van de PKK als terroristische organisatie. Volgens het huidige constitutionele beschermingsrapport wordt de PKK beschouwd als de grootste organisatie op het gebied van buitenlands extremisme in Duitsland met ongeveer 15.000 volgers.

Maar wat zit er eigenlijk achter het conflict? De PKK vecht sinds 1984 voor de autonomie van ongeveer 12 miljoen Koerden in Turkije. Sindsdien zijn er meer dan 45.000 mensen gestorven en miljoenen zijn uitgezet. Het conflict heeft diepe wortels en werd herhaaldelijk opnieuw ontslagen door internationale ontwikkelingen zoals de oorlog in Irak en de opmars van ISIS. De Koerden vertegenwoordigen de grootste etnische minderheid in het land en wonen al eeuwen in de regio zonder ooit volledig te worden behandeld of autonoom behandeld. Vooral na de Eerste Wereldoorlog ontvingen de Koerden tijdelijk een recht van zelfbepaling, dat in 1923 door het contract door Lausanne werd ingetrokken.

De rol van de PKK

De oprichting van de PKK in 1978 door Abdullah Öcalan markeerde een keerpunt in de Koerdische strijd. De organisatie streefde aanvankelijk het doel voort om haar eigen Koerdische staat op te bouwen. De PKK gaf dit doel echter al in 1993 op en heeft vooral gestreefd naar culturele autonomie. Momenteel roept Öcalan, die sinds 1999 in Turkije in de hechtenis is, op tot een politieke oplossing voor het conflict en een gratis aftrek van de PKK -jagers uit Turkije.

De wereldwijde en nationale druk op de PKK is in de loop der jaren veranderd. Internationale steun voor de Koerdische troepen in Irak en Syrië heeft hun rol als stabiliteitsfactor in de regio versterkt. Tegelijkertijd wordt het conflict in Turkije gekenmerkt door etnische polarisatie en nationalisme, wat de situatie alleen maar ingewikkeld is. Voor veel Koerden werd de PKK een politieke kracht, die ook regionaal van belang is geworden. Het valt nog te bezien of een echt vredesproces - mogelijk ondersteund door internationale actoren en hun druk op de Turkse regering - eigenlijk binnen handbereik is.

Waar gaat de reis heen?

De toekomstige ontwikkeling hangt blijkbaar af van de bereidheid van de Turkse regering om de autonomie -inspanningen van de Koerden te erkennen. Tot nu toe verwerpen zowel de AKP als de oppositiepartijen dergelijke autonomieclaims en beschouwen het als een bedreiging voor de nationale eenheid. Een duurzame oplossing zou alleen mogelijk zijn als de PKK in de onderhandelingstafel is opgenomen.

De toename van militaire activiteiten en de retoriek uit het verleden zorgen voor weinig optimisme. De PKK heeft in het verleden al gebruik gemaakt van vredesprocessen, die echter faalden nadat militaire aanvallen en politieke repressie terugkwamen op de agenda. Een sterke wil om te ontwapenen en een gemeenschappelijk pad te vinden, lijkt meer noodzakelijk dan ooit - voor vrede en een toekomst waarin de Koerden eindelijk worden gehoord.

De vraag blijft of we in de nabije toekomst getuige zullen zijn van een wending, die zowel de rechten van de Koerden in Turkije erkent en een inclusieve vreedzame oplossing kan bieden voor de decennia van conflicten. De tijd zal aantonen of de huidige politieke onrust een kans biedt of dat oude patronen opnieuw hebben in het politieke toneel.