Διαδικασία του Δουβλίνου: Γιατί η Γερμανία αποτυγχάνει όλο και περισσότερο λόγω των χωρών της ΕΕ

Διαδικασία του Δουβλίνου: Γιατί η Γερμανία αποτυγχάνει όλο και περισσότερο λόγω των χωρών της ΕΕ

Σε μια αξιοσημείωτη αναφορά γίνεται σαφές ότι το πρώτο εξάμηνο του 2025 ως αποτέλεσμα της διαδικασίας του Δουβλίνου, η Γερμανία έχει ανάγκη για επιστροφή σε άλλες χώρες της ΕΕ που πλένονται. Συνολικά 20.574 αιτήματα εξαγοράς κατευθύνονταν σε άλλες χώρες, αλλά η πραγματική επιστροφή των μεταναστών είναι πίσω από τις προσδοκίες: μόνο 3.109 μετανάστες, δηλαδή περίπου 15 %, θα μπορούσαν πραγματικά να επιστραφούν. Αυτό υπογραμμίζει τις προκλήσεις με τις οποίες αντιμετωπίζει η γερμανική μεταναστευτική πολιτική.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη όταν εξετάζουμε τις επανεισδοχές: άλλες χώρες της ΕΕ ζήτησαν συνολικά την ανάληψη 7.937 μετανάστη, με το αίτημα να χορηγείται σε 2.326 περιπτώσεις (περίπου 29 %). Μεταξύ των αιτημάτων της Γερμανίας προς την Ιταλία, τα οποία ανέρχονται σε 3.824 αιτήματα εξαγοράς, δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση επαναπατρισμού, αν και η Ιταλία συμφώνησε σε 4.477 αιτήματα, μερικά από το προηγούμενο έτος. Αυτό ρίχνει τη διαδικασία του Δουβλίνου, η οποία υποτίθεται ότι ρυθμίζει τον προσδιορισμό της ευθύνης για τις διαδικασίες ασύλου στην ΕΕ.

Η διαδικασία του Δουβλίνου στην αναθεώρηση

Ως καθημερινές ειδήσεις Περιγράφει, θα υπάρξει σημαντική αύξηση των περιπτώσεων το 2023 και το 2024 στις οποίες οι γερμανικές αρχές δεν κατάφεραν να μεταφέρουν αιτούντες άσυλο στις υπεύθυνες χώρες εταίρων σύμφωνα με τις απαιτήσεις της διαδικασίας του Δουβλίνου. Σε πολλές περιπτώσεις, έχει ήδη δοθεί επίσημη έγκριση. Η ίδια η διαδικασία ορίζει ότι οι αιτούντες άσυλο πρέπει να υποβάλουν αίτηση στο κράτος μέλος στο οποίο εισήλθαν για πρώτη φορά στην ΕΕ, προκειμένου να αποτρέψουν την υποβολή αιτήσεων ασύλου σε διάφορες χώρες.

Σε περίπτωση ύποπτου εισβολέα του Aschaffenburg, δεν θα βρούμε ένα ιδιαίτερα αποκαλυπτικό παράδειγμα, του οποίου η επιστροφή στη Βουλγαρία δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εγκαίρως λόγω των καθυστερήσεων επεξεργασίας. Αυτό δείχνει σαφώς ότι ακόμη και σε περίπτωση έγκρισης, η γραφειοκρατία μπορεί να διαδραματίσει κρίσιμο ρόλο.

Εμπόδια και προκλήσεις

Προκειμένου να προσδιοριστεί η ευθύνη και οι σχετικές προθεσμίες, η διαδικασία του Δουβλίνου παρέχει σαφείς κανονισμούς. Η μεταφορά πρέπει να πραγματοποιηθεί εντός μέγιστης περιόδου έξι μηνών μετά τη συμμετοχή της παραλαβής. Εάν δεν το κάνετε αυτό, θα έχει ως αποτέλεσμα την μεταφορά της ευθύνης από το αρχικό κράτος μέλος στη Γερμανία. Αυτό ασκεί πρόσθετη πίεση στις γερμανικές αρχές και οδηγεί σε ανησυχητική αύξηση των ημιτελών περιπτώσεων.

Το 2023, η Γερμανία υπέβαλε αίτηση για πάνω από 74.600 περιπτώσεις, εκ των οποίων μόνο περίπου 5.000 θα μπορούσαν πραγματικά να μεταφερθούν. Το 2024, οι αιτήσεις αριθμούσαν και πάλι πάνω από 74.000, αλλά έλαβαν χώρα μόνο περίπου 5.800 μεταφορές. Ιδιαίτερα ανησυχητική: η Ιταλία, η οποία στο παρελθόν έθεσε συχνά αδύνατες συνθήκες για μεταφορές επιστροφής, ανέλαβε μόνο τρεις περιπτώσεις από τη Γερμανία πέρυσι, αν και δόθηκαν περισσότερες από 10.000 συγκαταθέσεις σε επανεισδοχή. Στη συζήτηση σχετικά με την πολιτική μετανάστευσης, η συνεργασία στο πλαίσιο της ΕΕ αποδεικνύεται προκλητική όταν συγκρούονται τα εθνικά συμφέροντα.

Ο Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Μετανάστευσης και Προσφύγων επισημαίνει την πολυπλοκότητα της διαδικασίας, η οποία όχι μόνο λαμβάνει υπόψη τη νομική βάση, αλλά και τις πρακτικές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι αρχές μετανάστευσης και η ομοσπονδιακή αστυνομία. Σε πολλές περιπτώσεις, τα γερμανικά δικαστήρια έχουν εμποδίσει τις μεταφορές στην Κροατία λόγω ανησυχιών σχετικά με τις συνθήκες δίκαιης διαδικασίας και στέγασης.

Επομένως, η πολιτική μετανάστευσης στη Γερμανία αντιμετωπίζει τεράστιες προκλήσεις που δεν επηρεάζουν μόνο την τρέχουσα κατάσταση, αλλά θα μπορούσαν επίσης να έχουν εκτεταμένες συνέπειες για το μέλλον των διαδικασιών ασύλου στην Ευρώπη. Φαίνεται ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να βρουν μια καλύτερη σχέση μεταξύ τους, προκειμένου να σπάσουν τις αδιέξοδο δομές και να αναπτύξουν βιώσιμες λύσεις.