Dublin Procedure: waarom Duitsland steeds meer faalt vanwege de EU -landen

Dublin Procedure: waarom Duitsland steeds meer faalt vanwege de EU -landen

In een opmerkelijk rapport wordt het duidelijk dat in de eerste helft van 2025 als gevolg van de Procedure van Dublin, Duitsland behoefte heeft aan een terugkeer naar andere EU -landen die waste. In totaal werden 20.574 overnameverkzoeken gericht op andere landen, maar de werkelijke terugkeer van de migranten staat achter de verwachtingen: slechts 3.109 migranten, d.w.z. ongeveer 15 procent, konden daadwerkelijk worden geretourneerd. Dit benadrukt de uitdagingen waarmee het Duitse migratiebeleid wordt geconfronteerd.

De situatie wordt nog gecompliceerder als u naar de rendementen kijkt: andere EU -landen hebben gevraagd om in totaal 7.937 migranten, waarbij het verzoek (ongeveer 29 procent) op verzoek wordt opgegeven. Onder de onderzoeken in Duitsland naar Italië, die neerkomen op 3.824 overnamevragen, was er geen enkele zaak van een rendement, hoewel Italië 4.477 vroeg, deels van het voorgaande jaar. Dit brengt het Dublin -proces met zich mee, dat daadwerkelijk de bepaling van de verantwoordelijkheid voor asielprocedures in de EU zou moeten reguleren.

Achteraf gezien, het Dublin -proces

Als de dagelijks nieuws Beschrijft in de jaren 2023 en 2024 er is een aanzienlijke toename in gevallen waarin de Duitse autoriteiten niet zijn gelukt om asielzoekers over te dragen aan de verantwoordelijke EU -partnerlanden volgens de vereisten van de Dublin -procedure. In veel gevallen was de officiële toestemming al beschikbaar. De procedure zelf regelt dat asielzoekers in de lidstaat een aanvraag moeten aanvragen waarin ze voor het eerst de EU zijn binnengekomen om te voorkomen dat ze in verschillende landen asielaanvragen indienen.

Een bijzonder onthullend voorbeeld vinden we in het geval van een vermoedelijke aanvaller in Aschaffenburg, wiens terugkeer naar Bulgarije niet op tijd kon plaatsvinden vanwege vertragingen in de verwerking. Hieruit blijkt duidelijk dat zelfs met goedkeuring de bureaucratie een beslissende rol kan spelen.

Obstakels en uitdagingen

Om de verantwoordelijkheid en de daarbij behorende termijnen vast te stellen, voorziet de Dublinprocedure in heldere regels. De overdracht moet plaatsvinden binnen een termijn van maximaal zes maanden nadat het ontvangende land toestemming heeft gegeven. Indien dit niet gebeurt, zal de verantwoordelijkheid worden overgedragen van de oorspronkelijke lidstaat naar Duitsland. Dit legt extra druk op de Duitse autoriteiten en leidt tot een zorgwekkende toename van het aantal onafgemaakte zaken.

In 2023 heeft Duitsland ruim 74.600 zaken aangevraagd, waarvan er slechts ongeveer 5.000 daadwerkelijk konden worden overgedragen. In 2024 bedroeg het aantal aanvragen opnieuw ruim 74.000, maar vonden er slechts ongeveer 5.800 overdrachten plaats. Bijzonder alarmerend: Italië, dat in het verleden vaak onmogelijke voorwaarden stelde aan terugkeeroverdrachten, nam vorig jaar slechts drie zaken over van Duitsland, hoewel er ruim 10.000 toestemmingen voor overname werden gegeven. In de discussie over het migratiebeleid blijkt samenwerking binnen de EU een uitdaging als nationale belangen botsen.

De Federaal Agentschap voor migratie en vluchtelingen wijst op de complexiteit van de procedure, waarbij niet alleen rekening wordt gehouden met de wettelijke basis, maar ook met de praktische uitdagingen waarmee de immigratieautoriteiten en de federale politie worden geconfronteerd. In veel gevallen hebben Duitse rechtbanken overdrachten naar Kroatië geblokkeerd vanwege zorgen over een eerlijk proces en de huisvestingsomstandigheden.

Het migratiebeleid in Duitsland staat daarom voor enorme uitdagingen die niet alleen de huidige situatie beïnvloeden, maar ook verstrekkende gevolgen kunnen hebben voor de toekomst van de asielprocedures in Europa. Het lijkt erop dat alle betrokkenen een betere verbinding met elkaar moeten vinden om vastgelopen structuren te doorbreken en duurzame oplossingen te ontwikkelen.