Nieuwe erkenning voor geforceerd verhuisd: 7.500 eurocompensatie!

Nieuwe erkenning voor geforceerd verhuisd: 7.500 eurocompensatie!

Schmalkalden-Meiningen, Deutschland - In de komende weken zal in Duitsland een belangrijke wetswijziging in werking treden die zich richt op het lot van gedwongen verhuis van de DDR. Vanaf 1 juli 2025 zal een novelle van de "Sed Unihindrechtungs Act" een effect hebben, dat voorziet in een eenmalige betaling van 7.500 euro als sociale erkenning. Ondanks deze positieve ontwikkeling blijft de onzekerheid over het aantal dat betreft mensen in Thuringia, omdat velen niet langer leven.

De gedwongen releases die plaatsvonden in de jaren 1950 en 60 zijn een donker hoofdstuk in de Duitse geschiedenis. De GDR -regering dwong duizenden mensen 's nachts en mist campagnes om te verhuizen, vaak onder het voorwendsel dat ze te dichtbij leefden "in het westen". Een voorbeeld is de familie Brunhilde Gerlach, die werd verplaatst van Wohlmuthausen naar Gotha. Een ander lot is dat van Günther Henneberger, die zijn thuisland in mei 1952 verloor tijdens de beruchte "Aktion Vermen".

de verplichte blootstellingen in detail

Een totaal van tussen de 11.000 en 12.000 mensen werden geregistreerd tijdens de geforceerde verhuizingen. Deze vonden plaats in verschillende promoties, waaronder de "Action Border" en de "Action Unwreistlers" in 1952, evenals "commentaar" en "Aktion Kornblume" in 1961. Het doel was om politiek onbetrouwbare burgers uit veiligheidszones te verwijderen. Mensen werden vaak zonder waarschuwing uit hun huizen gescheurd en in vrachtauto's geladen, wat niet alleen leidde tot chaotische omstandigheden, maar ook hun eigendom verminderden.

Een voorbeeld is het dorp Zicherie, dat in 1952 werd gesloopt. Gedurende deze tijd waren veel mensen die door de maatregelen getroffen in een permanente noodtoestand; Onder de getroffen waren ook kerkgangers, voormalige NSDAP -leden en velen die via het achterland in contact waren met het Westen.

De gevolgen voor de getroffen degenen

De verhuizingen hadden ernstige gevolgen voor de betrokken families. Velen zagen hun eigendom nooit meer en mochten niet langer terugkeren naar de blokkerende zones tot 1990. Deze verliezen bleven jarenlang zonder waardering. Het was pas in 1990, na de beurt, het onderwerp kwam naar de agenda via het "nieuwe forum", wat leidde tot de oprichting van een club die de belangen van de gedwongen afschrijving waarnam.

Hoewel er in september 1990 een revalidatiewet van kracht werd, werd deze opnieuw verzameld met hereniging. Het was pas in 1994 dat een wet werd aangenomen die aanvragen voor revalidatie mogelijk maakte, zonder voldoende waardering.

De aankomende verandering in de wet is niet alleen een stap in de goede richting, maar ook een langverwachte toelating van de geschiedenis. Deze ene -off -betaling is niet bedoeld als compensatie voor de geleden verliezen, maar het vertegenwoordigt een officiële erkenning van lijden die de geforceerde verhuis heeft geleden. Het valt nog te bezien hoe perceptie en geheugen zich de komende jaren zullen ontwikkelen. Het lot van deze mensen moet niet worden vergeten, en het is in de samenleving om ervoor te zorgen dat het geheugen in leven blijft.