Αγώνας για την πατρίδα: Παλιοί ιδιοκτήτες εισέβαλαν στα κτηματολογικά γραφεία!
Suhl, 1989: Η πτώση του Τείχους πυροδοτεί συγκρούσεις για την αποκατάσταση περιουσίας. Οι παλιοί ιδιοκτήτες απαιτούν τα υπάρχοντά τους πίσω, οι ανησυχίες μεγαλώνουν.

Αγώνας για την πατρίδα: Παλιοί ιδιοκτήτες εισέβαλαν στα κτηματολογικά γραφεία!
Στις 10 Νοεμβρίου 1989, το Τείχος έπεσε και μαζί του τα σύνορα μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Αυτό το σημείο καμπής έφερε ευφορία και ένα κύμα αλλαγών για πολλούς Ανατολικογερμανούς. Αλλά με την επανένωση, προέκυψαν παλιά ερωτήματα που έμειναν αναπάντητα. Πρώην ιδιοκτήτες και οι κληρονόμοι τους έκαναν διεκδικήσεις για ακίνητα, κάτι που έγινε πραγματικό πρόβλημα για τους κατοίκους, που συχνά ζούσαν σε αυτά τα σπίτια για χρόνια. Ο αγώνας για την ιδιοκτησία ξέσπασε και οδήγησε σε μια πραγματική καταιγίδα στα κτηματολογικά γραφεία, από το Rügen έως το Suhl. Εκεί, οι χρήστες ακινήτων που μεταβιβάστηκαν την εποχή της ΛΔΓ προσπάθησαν να προστατεύσουν τα δικαιώματά τους και ταυτόχρονα να εξασφαλίσουν την ύπαρξή τους. Αυτές οι απαιτήσεις τροφοδότησαν φόβους. Το εμπόδιο: οι απαιτήσεις για επιστροφή της ακίνητης περιουσίας πριν από αποζημίωση εξασθένισαν τις ανθρώπινες μοίρες και προκάλεσαν σφοδρή σύγκρουση για την ιδιοκτησία και τα δικαιώματα. Αυτό αναφέρει το Prisma για τις δυσκολίες που συνόδευσαν την επανένωση.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η οικογένεια Türke από το Falkensee. Τα Χριστούγεννα του 1989, ένας άνδρας από το Δυτικό Βερολίνο τους επισκέφτηκε, προσποιούμενος τον ιδιοκτήτη του ακινήτου και του σπιτιού και ζητώντας από την οικογένεια να φύγει. Μετά από 25 χρόνια στο σπίτι, για το οποίο πλήρωσαν ενοίκιο 100 μάρκα δραχμών, αυτό οδήγησε σε έντονη λογομαχία που κλιμακώθηκε ακόμη και στον φράχτη του κήπου. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχε πιέσει για την ανάκτηση πρώην ακινήτων μετά την επανένωση και τόσες πολλές αξιώσεις ακίνητης περιουσίας έγιναν ξανά οξυμένες. Μόλις τον Ιούνιο του 1990 τα δύο γερμανικά κράτη συμφώνησαν σε μια διαδικασία επίλυσης εκκρεμών περιουσιακών ζητημάτων, η οποία κατοχυρώθηκε στον νόμο περί ιδιοκτησίας από το Λαϊκό Επιμελητήριο της ΛΔΓ στις 29 Σεπτεμβρίου 1990: «Αποκατάσταση πριν από την αποζημίωση». Αυτός ο κανονισμός όχι μόνο ενθάρρυνε τον επαναπατρισμό, αλλά προκάλεσε επίσης μεγάλη αβεβαιότητα στις κοινότητες της Ανατολικής Γερμανίας.
Σκληρή δικαστική διαμάχη
Η διεκπεραίωση άνω των δύο εκατομμυρίων αιτήσεων στα κτηματομεσιτικά γραφεία της Ανατολικής Γερμανίας κράτησε χρόνια, γεγονός που προκάλεσε επανειλημμένα κριτική από το κοινό. Η οικογένεια Türke έχασε επίσης τη διαμάχη της και έπρεπε να φύγει από το οικείο σπίτι της. Ωστόσο, έλαβε τουλάχιστον 65.000 γερμανικά μάρκα για εργασίες μετατροπής και ανακαίνισης και λίγα χρόνια αργότερα η οικογένεια έχτισε ένα νέο σπίτι σε δικό της ακίνητο. Αυτό δείχνει πόσο επηρεάστηκαν οι πραγματικότητες της ζωής από τις νέες συνθήκες ιδιοκτησίας και πόσοι άνθρωποι έπρεπε να παλέψουν με τις νέες συνθήκες ιδιοκτησίας.
Η επανένωση δεν οδήγησε μόνο σε προσωπικές συγκρούσεις. Η συζήτηση για τη μεταρρύθμιση της γης, η οποία είχε κοστίσει σε πολλές οικογένειες τη γη τους στη σοβιετική κατεχόμενη ζώνη μετά το 1945, επαναφέρθηκε επίσης. Το Treuhandanstalt διαδραμάτισε αμφιλεγόμενο ρόλο στην ιδιωτικοποίηση περιουσιακών στοιχείων της πρώην ΛΔΓ και δεν ενσωμάτωσε τις αναμεταβιβάσεις στους κανονισμούς. Το υπόβαθρο αυτών των διαφωνιών είναι ότι πολλοί πρώην ιδιοκτήτες γης που είχαν μια λειτουργία υπό το ναζιστικό καθεστώς δεν έλαβαν αποζημίωση. Η πολυπλοκότητα των τότε κανονισμών εξακολουθεί να προκαλεί συζήτηση σήμερα.
Μια άποψη προσανατολισμένη στο μέλλον
Παρά τις πολλές προκλήσεις, πολλές οικογένειες έχουν αποδεχτεί τις συνθήκες και μπόρεσαν να προωθήσουν θετικές εξελίξεις στις κοινότητές τους. Ο κοινωνικός οικονομολόγος Dirk Löhr τονίζει ότι μια νέα σχέση με τα δικαιώματα ιδιοκτησίας θα μπορούσε να δώσει μια ορισμένη λύση στις ανισότητες. Οι εξαγορές από μέλη της οικογένειας είναι συχνά επιτυχείς και επιτρέπουν τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στην περιοχή. Η απώλεια περιουσίας, όσο επώδυνη κι αν ήταν, έχει ωθήσει πολλούς να εμπλακούν ενεργά στη νέα τους κοινότητα και να ξεπεράσουν τη δυσαρέσκεια.
Η κληρονομιά του 1989 δεν είναι μόνο η απώλεια και η αντιπαράθεση, αλλά και η ελπίδα και η ευκαιρία για μια νέα αρχή. Τελικά, εξαρτάται από όλους τους εμπλεκόμενους πώς συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλον και πώς αντλούν τις θετικές πτυχές από την ιστορία. Οι προκλήσεις του παρελθόντος όχι μόνο μας διαμόρφωσαν, αλλά δημιούργησαν και την ευκαιρία να διαμορφώσουμε ενεργά το μέλλον.